Historia K-1
1980

Kazuyoshi Ishii zakłada Szkołę Seidokan Karate w Osace, z licznymi dojo i uniwersyteckimi klubami karate na terenie Kansai.

1982

Pierwszy turniej wszystkich japońskich szkół karate zostaje zorganizowany w Osace, przez Ishii i Seido Kaikan, nową rządzącą instytucję Seidokan Karate. Zawodu typu "full-contact" wypełniają salę gimnastyczną Furitsu i są nadawane przez lokalną telewizje.

1983

Zawodnicy Seido Kaikan stają naprzeciwko grupy ekspertów kung-fu w obiekcie "Queen Elizabeth Stadium" w Kansai i wygrywają turniej. W międzyczasie, Ishii staje się pierwszym przewodniczącym nowej organizaji "All Japan Budo Promotion Association", powstałej z grup karate z rejonu Kansai i grup kenpo.

1985

Seido Kaikan otwiera siedzibę w Stanach Zjednoczonych a jego dyrektorem staje się Tom Edwards.

1988

Dwóch studentów Ishii'ego, Toshiyuki Yanagisawa i Masaaki Satake, klasują się na pocyji 1szej i 2giej w Turnieju Karate ("Karate Real Champion Tournament"), przynosząc w ten sposób dla Seido Kaikan Isii'ego respekt w środowisku sztuk walk.

1991

Podążając za serią sukcesów w turniejach walk, Seido Kaikan przybywa do Tokyo na turniej, stawiając czoła sekcji Oyama Karate z USA. Podczas tego widowsiska Satake wygrywa z legendarnym Willie Williams'em.

1992

Dochodzi do pierwszego turnieju z rękawicami w Japonii ("Karate Japna Open").Najlepszym zawodnikiem tego wydarzenia staje się Satake.

1993

Wykorzystując podobieństwo w sposobie walki pomiedzy karate a kick-boxing'em, Ishii organizuje pierwszą Formułę K1 ("K-1 Grand Prix") w arenie Yoyogi Dai-Ichi w Tokjo. Turniej ten przeprowadzony zostaje w regulaminowym bokserskim ringu, zgodnie z dostosowanymi do tej formuły regułami K-1. Dziesięcio tysięczny tłum ogląda jak Branco Citatic wygrywa pierwszy turniej K-1. W tym samym roku zostają zorganizowane jeszcze dwa turnieje tego typu, które wygrywają Satake i Ernesto Hoost.

1994

Peter Aerts wygrywa drugą edycję K-1. Pokazuje wyższość nad nowym zawodnikiem Andy'm Hug'iem, który przgrywa swoją pierwszą walkę. W pażdzireniku, Hug wygrywa "rewanż" w arenie w Yohohamie, i zyskuje uznanie jako jedna z gwiazd formuły K-1.

1995

Aerts odnosi sukces broniąc swojego tytułu w trzeciej edycji K-1 w maju (3rd K-1 Grand Prix). W tym samym miesiącu, w ojczyżnie Hug'a, w Szwajcarii, zostaje zorganizowana Noc Walki K-1 ("K-1 Fight Night"). Prędko rosnąca popularność tego sportu, czyni go pierwszym zagranicznym turniejem. Więcej niż 12tyś. ludzi ogląda ulubieńca Hug'a, wygrywającego nad Dennis'em Lane'em poprzez knockout.

1996

Pojawia się nowy zawodnik, Mike Bernardo, eliminuje Aerts'a z turnieju, ale później przegrywa w finale z Hug'iem. W sierpniu zostaje stworzona gra wideo K-1 na konsolę Sony PlayStation. W paździreniku telewizja Fuji TV transmituje turnej K1 Gwiezdne Wojny w Arenie Yokohama. Staje się to początkiem powiązania Fuji TV Network z K-1.

1997

Zawodnicy K-1, tacy jak Hug, Bernardo, czy Aerts, są teraz gwiazdami w Japonii, wystepują w telewizji. są rozpoznawani i otaczani przez tłumy fanów na ulicach. Walka Hug'a jest transmitowana przez szwajcarską telewizję. K-1 organizuje swoje rozgrywki w arenach największych miast Japonii, są nimi: Nagoya, Osaka i Tokyo. Więcej niż 45tyś. biletów do Areny w Tokyo zostaje sprzedanych w mniej niż godzinę. W tym roku, Ernesto Hoost pokonuje Hug'a. Telewizja notuje bardzo wysoką oglądalność, a K-1 staje się najgorętszym sportem w Japonii.

1998

Szwajcarskie K-1 zostaje nazwane Europejskimi Rozgrywkami K-1 ("K-1 European Grand Prix"), a zwycięża w nich Stefan Lefko, zapewniając w ten sposób sobie występ w finale w Tokyo. Podobnie zostaje zorganizowane w sierpniu Grand Prix USA w hotelu Mirage, w Las Vegas, podczas którego najlepszym okazuje się Rick Roufus. W tym samym miesiącu udział w finale wywalczył sobie inny zawodnik, Satake, podczas GP Japonii. Finał w Tokyo Dome zgromadził 63,800tyś. fanów. Byli oni świadkami widowiska, którego triumfatorem został Aerts, stając się pierwszym trzykrotnym mistrzem K-1.

1999

Jest to jak dotychczas najlepszy rok dla K-1. Oprócz turniejów kontynentalnych, zostają zorganizowane "K-1 All-Stars", czy "K-1 Spirits". Zwycięzcy poszczegółnych rozgrywek spotkali się oczywiście w Tokyo, gdzie Ernestoo Hoost odniósł zwycięztwo w ekscytującym finale nad Chorwatem, Mirko "Crocop" Filipovic'em i został mistrzem K-1.

2000

W nowym tysiącleciu K-1 zanotowało olbrzymi wzrost popularności w Europie i w obydwóch Amerykach. Podczas finałów w Tokio Dome pełne trybuny podziwiały jak holender Ernesto Host broni tytułu mistrza K-1.

2001

Do zmagań w Tokio Dome dołączył 27 letni Nowo Zelandczyk Mark Hunt. Nie spodziewanie „nowy” pokonał weteranów ringów K-1 Jerome Le Baner’a, Stefana Leko oraz Francisco Filho. Mark Hunt został pierwszym mistrzem K-1 niepochodzącym z Europy

2002

Organizacja K-1 rusza z serią K-1 max. W K-1 max obowiązuje limit wagi 70 kg, holenderski zawodnik Albert Kraus został pierwszym mistrzem świata K-1 max. Podczas Światowego Grand Prix K-1 „Bestia” Bob Sapp pochodzący ze Stanów zjednoczonych (legitymujący się stylem bazowym „Futbol Amerykański” !!) zadziwia fanów K-1 pokonaniem dwa razy Ernesto Horsta. Kontuzja powstrzymuje Sapp’a przed zdobyciem mistrzostwa i Hoost wygrywa GP zostając tym samym pierwszym czterokrotnym mistrzem świata K-1

2003

Masato pokonuje Kraus’a podczas finału K-1 max i zostaje pierwszym Japońskim mistrzem K-1. Nowi zawodnicy zwiastują pojawienie się nowego pokolenia K-1. Do smagan to tytuł mistrza K-1 dołączają Carter Wiliams z USA oraz Thai Bokser Remy Bonjasky z Holandii. W pieknym stylu ze swoimi „latającymi” kolanami i kopnięciami mistrzem K-1 zostaje Remy Bonjasky