MAGAZYN MEDYCZNY

WŁOS PRAWDĘ CI POWIE
ilość pierwiastków we włosach pozwala ocenić stan organizmu i przez zagrożenie

Badanie pierwiastków śladowych we włosach może być przydatne właściwie we wszystkich dziedzinach medycyny. Jest pomocne w wielu problemach zdrowotnych: przy zespole złego wchłaniania, zaburzeniach hormonalnych, neurologicznych, dermatologicznych, gastrologicznych i kardiologicznych. Analizę włosów wykorzystuje się także podczas leczenia otyłości, osteoporozy, w łagodzeniu objawów menopauzy i andropauzy, przy zatruciach toksynami, w pediatrii w leczeniu chorób alergicznych, chorób neuroendokrynnych, a nawet przy narażeniu na stresy i badaniu przyczyn zmęczenia.
Najpierw badanie, potem tabletki
Zanim zaczniemy przyjmować tabletki z witaminami i składnikami mineralnymi, najlepiej wykonać analizę włosów. Dzięki temu dowiemy się, jakich składników nam brakuje, a jakie mamy w nadmiarze. Zachwianie odpowiednich proporcji między nimi może bowiem powodować dolegliwości. Specjalistyczna

analiza pierwiastkowa włosów i w drugim etapie badania; analiza pierwiastkowa dobowego moczu pozwala bardzo precyzyjnie określić wszelkie niedobory mineralne.
Badanie włosów nie tylko umożliwia stwierdzenie zbyt malej ilości danego pierwiastka, ale również określenie, jaki to ma wpływ na proporcje innych biopierwiastków i jakie są konsekwencje tych zaburzeń. Dzięki niemu można określić, kiedy, ile, jak długo i w jakiej formie podawać określony składnik mineralny.
Nadmiar lub niedobór
Między składem podstawowych biopierwiastków we włosach a ich zawartością w organizmie istnieją stałe zależności zarówno w przypadku równowagi fizjologicznej, jak i zaburzeń. W organizmie również występują ścisłe proporcje między antagonistycznymi pierwiastkami, a także tymi, które ze sobą współpracują.
Stężenie pierwiastków we krwi, które bada się coraz częściej, nie odpowiada ich zawartości w całym organizmie. Nie jest więc w pełni miarodajne, gdyż skład oso-cza jest regulowany przez mechanizmy niwelujące nadmiary lub niedobory. Trze-ba też pamiętać o tym, że nadmiar lub nie-dobór jednego biopierwiastka wpływa na zmianę zawartości innych składników mineralnych.
Przemiana mineralna opiera się między innymi na stosunkach antagonistycznych i synergistycznych (współdziałania) między określonymi pierwiastkami. Zatrzymanie jednego minerału pociąga za sobą wydalanie lub zmniejszenie przyswajalności drugiego. Określenie proporcji i ich zmian będzie miernikiem aktywności procesów hormonalnych, które wzmagają lub hamują funkcjonowanie czynności komórkowych.
Co mówią proporcje?
Stosunek wapnia (Ca) do potasu (K). Na przemianę wapnia mają wpływ hormony tarczycy (T3 i T4). Podnoszą one stężenie wapnia w surowicy, a zmniejszają we włosach. Wzrost stężenia hormonów tarczycy powoduje zwiększenie wydzielania hormonu ACTH, co z kolei zwiększa zasób wymiennego potasu.
Wysoki stosunek wapnia do potasu (czyli więcej sodu, mniej potasu) może wskazywać na obniżoną czynność, tarczycy, niski... na podwyższoną.
Stosunek sodu (Na) do potasu (K). Odzwierciedla czynność nadnerczy. Wysoki stosunek sodu do potasu (czyli więcej sodu, mniej potasu) oznacza wzrost sodu. Stosunek stężenia sodu do potasu osocza krwi przepływającej przez nadnercza jest czynnikiem regulującym wydzielanie hormonu nadnerczy r12; aldosteronu. Wysoki stosunek świadczy o wzroście jego wydzielania.



Justyna Hofman-Wiśniewska konsultacja dr n: med. .Eugeniusz Siwik


Zatrzymywanie sodu i utrata potasu mogą być przyczyną nadciśnienia, osłabienia mięśniowego, wzmożonego pragnienia i wielomoczu. Wzmożoną aktywność kory nadnerczy powoduje długo utrzymujący się stres. Niski stosunek (mniej sodu, więcej potasu) wskazuje na zwiększony rozpad białek, hamuje odporność komórkową.
Stosunek cynku (Zn) do miedzi
(Cu). Biochemicznie pierwiastki te są związane z działaniem dwóch żeńskich hormonów: progesteronu i estrogenów. Niewłaściwa proporcja między tymi pierwiastkami może wskazywać na zaburzenia w funkcjonowaniu wymienionych hormonów: Nadmiar estrogenu oznacza zwiększenie zawartości miedzi. Przy nadmiarze progesteronu zwiększa się ilość cynku.
Wysokie stężenie cynku w stosunku do miedzi sygnalizuje zbyt wysokie stężenie progesteronu w stosunku do estrogenów, niskie - zbyt wysokie stężenie estrogenów w stosunku do progesteronu.
Stężenie tych pierwiastków może być istotną przesłanką ujawniającą dużo wcześniej, przed wynikami badań laboratoryjnych, nieprawidłowości działania tych hormonów.
Stosunek sodu (Na) do magnezu
(Mg). Jest ściśle związany z wartością ci-śnienia krwi. Wysokie stężenie sodu w organizmie przy niskim stężeniu magnezu może świadczyć o zwiększonym wytwarzaniu hormonów nadnerczy r12; aldosteronu oraz adrenaliny. Jak już wspominaliśmy, duża ilość sodu może być przyczyną nadciśnienia. Wzmożona aktywność kory nadnerczy może być także spowodowana przez długo utrzymujący się stres.


Gdzie można zbadać włosy?
Specjalista Badań Biochemicznych

:
Paweł Łobas
Tel: 510 245 661, Wrocław
Skype: PAWLILIMICITMITED
GaduGadu: 7099039
Moja cena 300zł + obsługa 9 miesięcy w dietetyce i suplementacji, sport i profilaktyka

Koszt analizy włosów zależy od liczby badanych pierwiastków (od 5 do 21) i waha się od 70 do 350 zł.



Niedoborowi magnezu towarzyszy nadmiar adrenaliny i noradrenaliny we krwi. Natomiast niskie stężenie sodu przy wysokim stężeniu magnezu świadczy o zmniejszonym wytwarzaniu hormonów rdzenia nadnerczy.
Trujące metale
Badając ilość metali toksycznych w stosunku do ochronnych pierwiastków odżywczych, można określić, w jakim stopniu powodują one zakłócenia w procesach chemicznych zachodzących w naszym ustroju.
Wysoki stosunek ołowiu (Pb) do wapnia może wskazywać na zatrucie ołowiem. Nadmiar ołowiu może być przyczyną powstawania alergii histamino-zależnych przez zakłócanie przemiany wapnia nawet wtedy, gdy stężenie wapnia jest w tzw. zakresie dopuszczalnym. Może to powodować inne zaburzenia, takie jak: nadaktywność, kłopoty z pamięcią, schorzenia reumatyczne.
Wysoki stosunek kadmu (Cd) do cynku może być sygnałem zatrucia kadmem. Jeżeli taki stan utrzymuje się długo, może spowodować niedobór histaminy, a w konsekwencji skłonność do alergii pokarmowych. Inne objawy zatrucia, rozedma, bezpłodność, nadciśnienie tętnicze krwi, hipercholesterolemia.

Skutki niedoborów
© Niedobór magnezu w stosunku do wapnia może wskazywać na zwiększoną
skłonność do miażdżycy.
@ Niedobór miedzi i niski stosunek sodu do potasu mogą sygnalizować degradację struktur białek tkankowych i tym samym w procesie długotrwałym - także zwiększoną skłonność do miażdżycy.
© Wzrost poziomu wapnia w stosunku do magnezu przy jednoczesnym niskim poziomie chromu i manganu może wskazywać na skłonność do wystąpienia cukrzycy. Dzieje się tak dlatego, gdyż wapń jest czynnikiem biorącym udział w wydzielaniu insuliny.
© Niskie stężenia sodu i potasu mogą być związane ze zmniejszonym wydzielaniem kwasu solnego. Stan taki może doprowadzić do zmniejszonego i niecałkowitego trawienia białek, co objawia się odbijaniem i wzdęciami po posiłkach.
© Współistniejące małe ilości cynku, miedzi i manganu odzwierciedlają zaburzenia wchłaniania w przewodzie pokarmowym. Może to być związane z niewłaściwą dietą i częstymi stresami.



To warto wiedzieć
Na podstawie analizy składu pierwiastków nie rozpoznaje się chorób, lecz kierunki procesów biochemicznych w organizmie. Badanie pozwala na wgląd w te procesy na wiele lat wcześniej, zanim ujawnią się objawy chorobowe. Ma to ogromne znaczenie w profilaktyce.
Wieloletnie obserwacje pacjentów - najbardziej zaawansowane badania przeprowadzono w USA - potwierdzają związek zaburzeń równowagi pierwiastków z określonymi objawami chorobowymi i problemami zdrowotnymi.
Podczas badań należy uwzględnić nie tylko ilość pierwiastków i zależności między nimi, ale także okres trwania zaburzeń oraz potencjalne niedobory innych substancji, takich jak: witaminy, aminokwasy, tłuszcze nienasycone, jak też ważne metaboliczne składniki tkanek. Są również niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu.




Przemiana mineralna

Pierwiastki są podstawowymi składnikami świata materii ożywionej i nieożywionej. Azot (N), siarka (S), tlen (O), wodór (H) i węgiel (C) budują związki organiczne : białka, węglowodany, tłuszcze i witaminy.

Spośród 104 znanych pierwiastków około 1/3 stanowi składniki ważne dla organizmów - elementy strukturalne szkieletu i tkanek miękkich, a także czynniki regulujące wiele funkcji fizjologicznych np. krzepniecie krwi, transport tlenu, aktywacje enzymów.
Pierwiastki te można podzielić na trzy grupy:

1. pierwiastki konieczne do życia tzw. biopierwiastki
2. pierwiastki obojętne, bez których przemiany metaboliczne mogą normalnie przebiegać
3. pierwiastki toksyczne, wywierające szkodliwe działanie na organizm

Pierwiastki konieczne dla prawidłowego funkcjonowania organizmu klasyfikuje się jako makro - i mikroelementy.

Makroelementy lub makropierwiastki to takie, których stężenie w płynach ustrojowych i tkankach wynosi powyżej 1 ug/g mokrej tkanki (ug - milionowa część grama -10-6g). Do makropierwiastków należą: chlor (Cl), fosfor (P), magnez ( Mg), potas (K), sód (Na), wapń (Ca).

Mikroelementami - mikropierwiastkami - pierwiastkami śladowymi są te, których stężenie w organizmie jest poniżej 1 ug/g mokrej kanki. Mikropierwiastkami są: arsen (As, chrom (Cr), Cyna (Sn), cynk (Zn), fluor (F), jod (I), kobalt (Co), krzem (Si), lit (Li), mangan (Mn), miedź (Cu), molibden (Mo), nikiel (Ni), selen (Se), wanad (V), żelazo (Fe).

Pierwiastki toksyczne, szkodliwe dla zdrowia to przede wszystkim aluminium (Al.), rtęć (Hg), kadm (Cd) i ołów (Pb).

Szkodliwość pierwiastków chemicznych zależy od wielu czynników, ale najważniejszymi są: stężenie danego pierwiastka w organizmie i okres narażenia na jego działanie. Istotną rolę odgrywa zdolność organizmu do eliminacji pierwiastków szkodliwych, takie funkcje spełniają nerki, wątroba i przewód pokarmowy. Szkodliwy wpływ pierwiastków toksycznych zależy od możliwości organizmu do naprawy ich zaburzającego wpływu. Taką ochronną i obronną rolę mogą spełniać witaminy.

Pierwiastki toksyczne mają tendencje do gromadzenia się w narządach miąższowych, przede wszystkim w wątrobie, nerkach, trzustce. Przy przewlekłym narażeniu na pierwiastki toksyczne mogą się one odkładać również w innych tkankach np.: ołów i aluminium w kościach, ołów, rtęć, aluminium w tkance mózgowej, a kadm w cebulkach włosów.

Postęp nauki i rozwój techniki spowodował, że metody ilościowego oznaczania pierwiastków są coraz dokładniejsze i precyzyjniejsze. Wysoką czułość badań zapewnia absorpcyjna spektrometria atomowa (ASA), spektometria emisji atomowej ze wzbudzeniem plazmowym (ICP -AES), czy też technika aktywacji neutronowej (NAA). Nowoczesna aparatura analityczna pozwala przeprowadzić analizę stężeń pierwiastków z jednej próby. Daje to możliwość wykonania pomiaru wielu pierwiastków w krótkim czasie z niewielkiej ilości materiału, co w przypadku badań biologicznych odgrywa niebagatelną rolę.

Pierwiastki można oznaczać w płynach ustrojowych: krwi, surowicy, moczu, płynie mózgowo-rdzeniowym czy też tkankach. Należy jednak zauważyć, że określenie zawartości pierwiastków w surowicy lub we krwi może nie oddawać aktualnego stężenia tych pierwiastków w organizmie, ponieważ działają mechanizmy wyrównujące poziom pierwiastków we krwi kosztem rezerw w tkankach a więc, mimo pozornie prawidłowego stężenia w surowicy - zawartość pierwiastków w organizmie może być niedostateczna. Bezpośredni wpływ na stężenie pierwiastków we krwi ma np. aktualnie stosowana dieta.






Analiza pierwiastkowa włosów jest  metodą oceny mineralnego stanu człowieka przy:

  1. wystąpieniu objawów klinicznych zespołu złego wchłaniania (zaburzenia gastrologiczne),
   2. zaburzeniach regulacji gruczołów wewnętrznego wydzielania (zaburzenia hormonalne),
   3. zaburzeniach neurologicznych,
   4. zaburzeniach dermatologicznych (łuszczyca, bielactwo, wypadanie włosów...),
   5. leczeniu otyłości,
   6. schorzeniach kostno-stawowych,
   7. zaburzeniach kardiologicznych,
   8. zatruciach pierwiastkami toksycznymi,
   9. długotrwałym lub stałym wysiłku fizycznym w pracy i sporcie,
  10. rehabilitacji,
  11. profilaktyce.








Analiza makro i mikro elementów we włosach

Analiza składu mineralnego włosów jest testem analitycznym mającym szerokie zastosowanie w rozpoznawaniu stanów patologicznych.

Stężenie pierwiastków śladowych można oznaczyć zarówno w płynach ustrojowych jak i tkankach.

Stężenie pierwiastków śladowych we krwi często nie oddaje pełnego obrazu zawartości tych pierwiastków w organizmie. Spowodowane jest to faktem, że skład osocza w dużej mierze zależy od mechanizmów homeostatycznych i końcowe stężenie jest rezultatem wyrównywania stężeń przez poszczególne mechanizmy homeostatyczne. Stężenie pierwiastków we krwi w dużej mierze zależy od aktualnie stosowanej diety.

Obecnie stosowane metody w celu określenia stężenia pierwiastków śladowych cechuje niezwykle wysoka czułość. Są to: absorpcyjna spektometria atomowa (ASA), spektometria z zastosowaniem plazmy sprzężonej indukcyjne (ICAP), czy też metoda aktywacji neutronowej (NAA). Metody te w pełni pozwoliły na wykrycie we włosach ponad 30 pierwiastków śladowych.

Wiele stanów patologicznych organizmu jest ściśle związanych ze zmianami stężeń pierwiastków śladowych w tkankach. Wykazano, że najlepszą metodą określenia ilości pierwiastków śladowych w organizmie jest zbadanie ich stężenia we włosach i paznokciach. Jest to w pełni alternatywna metoda w stosunku do analizy krwi i moczu. Włosy i paznokcie znajdują się poza powierzchnią skóry. Wyłączone są z procesów metabolicznych. Paznokcie są mniej przydatnym materiałem w stosunku do włosów ze względu na trudności pełnego usunięcia zanieczyszczeń egzogennych. Włosy natomiast są obojętną, trwałą tkanką, która nie ulega biologicznym zmianom. Keratynowa zewnętrzna otoczka włosa w pełni zapobiega zarówno utracie składników wewnętrznych jak i przedostawaniu się do środka zanieczyszczeń zewnętrznych. Zapewnia to stałość składu chemicznego. W przeciwieństwie do paznokci bardzo łatwo bardzo łatwo mogą być usunięte zanieczyszczenia z zewnątrz, dzięki czemu można otrzymać bardzo dobrą powtarzalność wyników analitycznych.

Próbki włosa pobiera się w sposób nieinwazyjny. Można je pozostawić i przesyłać bez zmiany składu chemicznego. Szczególnie cenna jest analiza pierwiastków śladowych toksycznych we włosach.

Analiza stężeń pierwiastków śladowych we włosach jest najlepszą metodą oceny stanu mineralnego organizmu.

Tkanka włosa zbudowana jest z białka zawierającego dużo cysteiny. Aminokwas ten dzięki obecności grupy tiolowej (SH) ma właściwości chelatujące pierwiastki grup przejściowych. Dzięki temu stężenie pierwiastków śladowych we włosach jest około pięćdziesięciokrotnie wyższe niż ich stężenie we krwi i moczu.

Wiele ośrodków naukowych na świecie prowadzi pracę nad oceną korelacji pomiędzy stężeniem pierwiastków śladowych we włosach a ilością tych pierwiastków w organizmie, zarówno w przypadku równowagi fizjologicznej jak i podczas zaburzeń typu patologicznego.

W mechanizmach przemiany materii uczestniczą substancje mineralne odgrywające ważną życiową rolę ze względu na własności fizyko - chemiczne i udział w strukturach biochemicznych. Przemiana związków nieorganicznych, a szczególnie kationów metali (makro i mikroelementów) jest związana z reakcjami enzymatycznymi ustroju. Metabolizm makro i mikroelementów jest regulowany przez składniki organiczne. Odgrywa decydującą rolę w procesach metabolicznych. Uzależniony jest od sprawności układu hormonalnego i nerwowego.

Analiza makro i mikroelementów we włosach daje dokładny opis stanu metabolicznego organizmu. Skład mineralny ustroju w dużej mierze zależy od czynników zewnętrznych. W zależności od rodzaju pożywienia, aktywności fizycznej i stopnia skażenia środowiska przebiegają w ustroju procesy mineralizacji (odkładanie się substancji mineralnych), demineralizacji (zubożenie ustroju w składniki mineralne) lub transmineralizacji (przegrupowanie się składników mineralnych w ustroju). Pierwiastki uwolnione w wyniku przemiany materii mogą zostać ponownie użyte do nowych zadań w przemianie materii.

Fizjologiczne procesy życiowe zależą nie tylko od składu i stężenia poszczególnych pierwiastków, lecz również od ich proporcji w ustroju. Dla poszczególnych obszarów organizmu istnieje ściśle określona równowaga jonowa, która utrzymuje się na stałym poziomie. Na podstawie proporcji pomiędzy pewnymi pierwiastkami można ocenić aktywność metaboliczną i prawidłowość procesów fizjologicznych. Pomiędzy pierwiastkami śladowymi istnieją związki synergistyczne i antagonistyczne, wpływające bezpośrednio na metabolizm ustroju. Zachowanie właściwych relacji pomiędzy poszczególnymi pierwiastkami jest w wielu przypadkach ważniejsze od ich prawidłowego stężenia.